Laatste blog?

Ik begreep dat er mensen vroegen hoe het met me gaat omdat het nogal stil is van mijn kant. Nu zag ik dat het inderdaad een tijdje geleden is dat ik iets op mijn blog schreef. Dat komt waarschijnlijk omdat ik dagelijks contact heb via de familie app en denk dat ik daardoor al veel vertel. Ook schrijf ik voor mezelf wel dingen op zodat ik het niet vergeet. Er zijn zoveel indrukken dat ik die zelf zou vergeten als ik het niet op zou schrijven. Nu ga ik jullie niet vermoeien met alle details, die zijn toch niet over te brengen, maar ga proberen in het kort te beschrijven wat ik de laatste tijd heb gedaan.

In het babieshome ben ik nog steeds het meest bij de gehandicapte kinderen te vinden. Waar we mee helpen is vooral wat oefeningen doen met kinderen, eten geven en ze bijvoorbeeld meenemen naar een schommel of op een kleed buiten bij de andere kinderen. Ze zitten namelijk meestal apart van de andere kinderen, waarom weet ik niet en snap ik ook niet. Een aantal, die zelf kunnen eten, eten wel in de grote zaal met de andere kinderen. Degene die wij eten geven blijven dan op een andere plek. Ze krijgen heel eenzijdig eten met weinig groenten en we maken er af en toe een rotzooitje van met z’n allen ;-) Als we s’ ochtends aankomen zijn ze de kinderen aan het wassen. Wij kunnen ze dan helpen met aankleden. Van de week hebben Maud (vrijwilliger) en ik een tweeling meegenomen (niet gehandicapt) om ergens op het terras te lunchen. Dat is niet alleen voor hen leuk (ze mogen ook nog eens op de boda!) maar voor ons is het ook een leuk uitje. Na een frisje en een lekker stukje taart zijn we weer terug gegaan, want rond 13 uur is het weer etenstijd. De kinderen vinden het heerlijk om eruit te gaan. De wekelijkse zwempartijen zijn dan ook een belevenis. Met de gahandicapten (Bulungi’s) hebben we aardig bekijks, maar wel positief.

Inmiddels sta ik ook niet meer gek te kijken als de stroom er weer eens af gaat. Gelukkig is dat nu weer een aantal dagen niet gebeurd. Het is zo lekker een yoghurtje met vers fruit ;-) En een koud biertje is meestal ook wel aangenaam in deze hitte hier. Niet voor te stellen dat Sinterklaas al is aangekomen!

Ik ben vorig weekend met 3 andere vrijwilligers naar de Sipifalls gegaan. Een wandeling van ongeveer 5 uur maar met mooie plekken. De dag daarvoor hebben we een coffeetour en een Matoketour gedaan. Ik kon me er ook niet veel bij voorstellen….We hebben de coffetour en de matoketour gecombineerd. Met Moses (onze gids) gingen we naar zijn huis. Daar vertelde hij alles over de koffie en de bonen. Wat een werk is dat voordat het koffie is! We hebben zelf de bonen gepeld, gebrand, gemalen en gedronken en dat alles tussen de locals. Geweldig! Toen de koffie gekookt moest worden kregen we uitleg over de matokeboom en hoe we de matokebananen moesten schillen. Matoke is een soort (smakeloze)banaan. Je eet het met een saus. Wij hebben dit gerecht ook van begin tot einde klaar gemaakt, met behulp van de vrouw van Mozes die met haar blote handen de pan van het vuur haalt..We hadden ook een pindasaus met pompoenbladeren erbij gemaakt, heerlijk. We sliepen in een goedkope accommodatie. Prima maar ook daar natuurlijk geen stroom, want wezaten op het platteland. Het had wel wat s’avonds nog een biertje en een potje kaarten bij kaarslicht.
Tijdens de 3 uur durende trip terug, is er genoeg te zien. Het valt me op hoe arm het hier is. Langs de weg staan kleine huisjes die soms niet eens een raam hebben en als je door een dorp rijdt, zijn weer allemaal diezelfde kleine winkeltjes. Wel een mooi gezicht, maar ook schrijnend al die armoede.
Het ligt eraan in welke buurt je rijdt en wat daar wordt verbouwd. Dan staan er een paar ieniemienie kraampjes langs de weg die allemaal tomaten hebben liggen. Een stuk verderop waar iets anders wordt verbouws staan ze met alleen rijst oid.

Inmiddels heb ik de zwembroekjes en de vlinders en wat kleding afgegeven bij het babieshome. Ik zie er nog niet heel veel van terug. Alles wordt opgeslagen en pas tevoorschijn gehaald als de kinderen ergens heen gaan. Op het terrein zelf lopen ze in oude kleding. Gaan ze zwemmen of neem je ze mee voor een uitje, dan krijgen ze schoenen aan en goede kleding. (zuinigheid??) Een van de aunties zei dat het in het hok met kleding zo’n zooitje was, dat was het ook. Ik bood aan om het een beetje te ordenen en daar was ze erg blij mee. Met een aantal vrijwilligers hebben we alles opgevouwen en geprobeerd er een soort structuur in aan te brengen. (jongenskleding, meidenkleding enz) Er zijn ineens een paar planken leeg! Nu is er nog een kast vol met rompertjes, die gaan we ook nog aanpakken. Hoe lang het zo ‘netjes’ blijft zien we wel.

Het wordt weer een veel te lange blog en ik heb nog lang niet alles verteld, maarja dan zit ik hier vanavond nog…

De tijd gaat hier veel te snel en ik ben mijn terugweg al aan het plannen. Dinsdag vertrek ik (toch) op safari voor drie dagen. Ik was het niet van plan, omdat ik in Zuid-Afrika ook al een 2-daagse safari heb gedaan, maar dit is nog de enige manier op nog iets van Uganda te kunnen zien. Eigenlijk had ik mijn zinnen gezet om de gorilla’s te spotten, maar om daar alleen te mogen zijn moet je al 600 dollar meenemen. Dan moet je nog de reis er naartoe, onderdak en eten betalen. Een retourtje Uganda dus... Dat gaat m niet worden.

Goed, dinsdag een 3-daagse safari (waarvan een groot deel reizen, maar dan zie je nog eens wat). Donderdag zoek ik een hotelletje vlakbij het vliegveld omdat ik om 05:10 uur vlieg en we praktisch langs Entebbe komen op de terugweg van de safari. Dan alweer naar huis. Het is veel te kort een maand, maar helaas het is niet anders. Het is een mooie ervaring. Aardige (maar ook wel aparte) mensen. Schitterende markten en een mooi land om nog een naar terug te keren.

Eerste dagen in het babieshome

Dag 1 in Jinja was niet zo soepel begonnen. We, een andere vrijwilliger die met mij mee reed vanuit Kampala, werden bij het babieshome afgezet door onze chauffeur die ons vanuit Kampala had gebracht, nadat we onze koffers in het vrijwilligershuis hadden gedropt, maar dat was niet de bedoeling. Degene die ons op zou vangen was er niet en daar stonden dan twee dames die nog totaal de weg niet weten. Telefoon zonder batterij, geen idee hoe we aan een boda moesten komen (een brommer waar je alleen of met z’n tweeën achterop gaat zitten en je naar plaats van bestemming brengt. Op iedere hoek van de straat staan ze en het is een heel normaal vervoermiddel hier) en als we die wel konden vinden, wisten we de naam van de straat waar we woonden niet. (Die stond in mijn telefoon, maar die was dood) Lost in Uganda.. Het bleek dat degene die ons op zou vangen, bij het vrijwilligers huis stond. Toen ze bij het babieshome aankwam, was ze niet heel erg vriendelijk. Ik dacht, als dit zo blijft, trek ik dat niet lang. Toen ik haar vroeg wat het plan was vandaag (We zouden even kijken bij het babieshome en daarna wegwijs worden gemaakt in Jina zei ze ‘ Go and help the aunties’ Ik dacht de ze hier zo vriendelijk waren dacht ik nog. Maar na een tijdje riep ze ons om mee te gaan en gingen we Jinja in. Ze draaide aardig bij. Blijkbaar was zij geschrokken dat wij niet bij het vrijwilligershuis waren. (begreep ik van Renate, een Nederlandse die de contactpersoon is voor de vrijwilligers)

S’ avonds zijn we met alle vrijwilligers (8) een borrel gaan drinken en uit eten geweest. Erg leuk. Zo konden we met iedereen kennismaken. Toen we op het terras bij het restaurant waren, begon het heel hard te regenen en te onweren. Zo hard dat we naar binnen moesten. Boda’s rijden dan niet dus wachten tot de regen minder wordt en dan toch op de boda op onverharde wegen…

Gisteren voor het eerst in het babiehome gewerkt. De weg er naartoe was alweer een happening . We namen een boda die zei dat ie wist waar het babieshome was. Niet dus. Half Jinja gezien en eindelijk op plaats van bestemming. Ook dit begin van de dag verliep dus niet heel soepel. Ik werd meteen door een auntie geroepen om te helpen bij de gehandicapte kinderen. Ze kregen net ontbijt en daar is wel wat hulp bij nodig. Er zitten ongeveer 7 geestelijk en/of lichamelijke gehandicapten. Ik denk dat ik dat ook de leukste plek vind, terwijl ik juist daar tegenop zat. Ik voel me daar nuttig. De gehandicapte kinderen zitten apart en in het andere huis lopen heul veel kinderen rond. Tenminste dat idee heb ik. Het is er druk en chaotisch en het stinkt er naar pies. Blijkbaar wen je daar snel aan, want vandaag rook ik het niet eens meer. Gisteren met 3 andere vrijwilligers pasta gemaakt en een super gezellige avond gehad. Wat een humor heeft iedereen. Erg gezellige meiden allemaal.

Vandaag zijn we met de gehandicapte kinderen naar het zwembad geweest. Op dinsdag gebeurt dat vaak met de gehandicapte kinderen en op donderdag met de oudste van de andere kinderen. Ook dan voel je je nuttig en dat is harstikke leuk. De kinderen genieten ervan (en wij ook). Wel verbrand trouwens, want het is hier heerlijk weer. S’ avonds kan het wel te keer gaan. Flinke onweersbuien! Daardoor hadden we van de week geen stroom meer. Die wordt dan blijkbaar afgesloten, omdat er hier geen bliksemafleiders zijn. Pas de volgende avond hadden we weer stroom.

Oeganda is een prachtig land. Zover ik dat nu gezien heb in ieder geval. Heeeeerlijk fruit en groenten voor weinig (heule grote avocado’s!). Die je op fantastische marktjes kan kopen. (de mensen vinden het niet echt leuk als je een foto maakt dus helaas nog niet gelukt) Ook vlakbij het vrijwilligershuis is een marktje, daar hebben we vanmiddag een rolex gehaald (een Ciabatta/pannenkoek met ui, paprika met daarin een geklutst ei met groenten). Toen we door dat marktje liepen had ik weer het gevoel in een docu te lopen, geweldig. Het is om de hoek en je kunt er makkelijk alleen lopen. Daar ga ik vast nog vaker wat halen.

Dag 1

Toen ik eindelijk gisteren rond 3.30 aankwam, stond Martin al op me te wachten. Hij brengt alle vrijwilligers van en naar het guesthouse, vrijwilligershuis en als je uitstapjes maakt. Hartstikke aardige jongen. Helemaal niet star zoals ik wel eens gelezen heb, je moet wel zelf een verhaal aanknopen anders is het inderdaad stil. Toen ik aankwam na ruim een uur moest Michael wakker worden gemaakt. Hij liet me het questhouse zien en hebben nog even gekletst. Vanochtend een heerlijk koude douche genomen. Not..een douchekop waar een klein beetje water uitkomt, maar daar zal ik aan moeten wennen. De komende maand geen warme waterstraal dus. Hoe ik mijn haar moet wassen weet ik nog niet, maar gelukkig heb ik droogshampoo bij me ;-). Vandaag met Michael naar Kampala gegaan. Wat een belevenis. We hebben een taxibusje genomen die overal toetert en zoveel mogelijk mensen meeneemt. Het verkeer is ongelooflijk. De Boda boda’s ( brommers die mensen vervoeren) vliegen ook overal tussendoor, iedereen doet maar wat en in Kampala is het verschrikkelijk druk. Volgens mij adem je daar alleen bezineluchten in echt heul vies, maar in de taxirit er naartoe keek ik mijn ogen uit. (gisteren in het donkert thuis gekomen dus niet veel gezien). Overal kleine winkeltjes, zeg maar kleine containters waar van alles verkocht. Het is zo moeilijk te omschrijven wat je allemaal ziet, maar ik vond het prachtig. Morgen komen een aantal vrijwilligers hier naartoe omdat ze op safari gaan. Leuk om hier niet meer alleen te zitten en meiden te zien die ik daarna weer in Jinja ga zien. Morgen komt er ook nog 1 meisje aan. Ik denk dat ik met haar naar het vrijwilligershuis ga en naar de plek ga waar ik voorlopig zal blijven. Ik heb nu al veel indrukken opgedaan en dat na 1 dagje Kampala (Dat wordt nog wat..) Het grappige is dat Michael drie maanden in Nederland, bij zijn zus, is geweest. Hij keek zijn ogen uit dus hij snapt dat ik dat nu hier heb. Wat een andere cultuur, maar geweldig. Tot de volgende keer!