Dag 1 in Jinja was niet zo soepel begonnen. We, een andere vrijwilliger die met mij mee reed vanuit Kampala, werden bij het babieshome afgezet door onze chauffeur die ons vanuit Kampala had gebracht, nadat we onze koffers in het vrijwilligershuis hadden gedropt, maar dat was niet de bedoeling. Degene die ons op zou vangen was er niet en daar stonden dan twee dames die nog totaal de weg niet weten. Telefoon zonder batterij, geen idee hoe we aan een boda moesten komen (een brommer waar je alleen of met z’n tweeën achterop gaat zitten en je naar plaats van bestemming brengt. Op iedere hoek van de straat staan ze en het is een heel normaal vervoermiddel hier) en als we die wel konden vinden, wisten we de naam van de straat waar we woonden niet. (Die stond in mijn telefoon, maar die was dood) Lost in Uganda.. Het bleek dat degene die ons op zou vangen, bij het vrijwilligers huis stond. Toen ze bij het babieshome aankwam, was ze niet heel erg vriendelijk. Ik dacht, als dit zo blijft, trek ik dat niet lang. Toen ik haar vroeg wat het plan was vandaag (We zouden even kijken bij het babieshome en daarna wegwijs worden gemaakt in Jina zei ze ‘ Go and help the aunties’ Ik dacht de ze hier zo vriendelijk waren dacht ik nog. Maar na een tijdje riep ze ons om mee te gaan en gingen we Jinja in. Ze draaide aardig bij. Blijkbaar was zij geschrokken dat wij niet bij het vrijwilligershuis waren. (begreep ik van Renate, een Nederlandse die de contactpersoon is voor de vrijwilligers)

S’ avonds zijn we met alle vrijwilligers (8) een borrel gaan drinken en uit eten geweest. Erg leuk. Zo konden we met iedereen kennismaken. Toen we op het terras bij het restaurant waren, begon het heel hard te regenen en te onweren. Zo hard dat we naar binnen moesten. Boda’s rijden dan niet dus wachten tot de regen minder wordt en dan toch op de boda op onverharde wegen…

Gisteren voor het eerst in het babiehome gewerkt. De weg er naartoe was alweer een happening . We namen een boda die zei dat ie wist waar het babieshome was. Niet dus. Half Jinja gezien en eindelijk op plaats van bestemming. Ook dit begin van de dag verliep dus niet heel soepel. Ik werd meteen door een auntie geroepen om te helpen bij de gehandicapte kinderen. Ze kregen net ontbijt en daar is wel wat hulp bij nodig. Er zitten ongeveer 7 geestelijk en/of lichamelijke gehandicapten. Ik denk dat ik dat ook de leukste plek vind, terwijl ik juist daar tegenop zat. Ik voel me daar nuttig. De gehandicapte kinderen zitten apart en in het andere huis lopen heul veel kinderen rond. Tenminste dat idee heb ik. Het is er druk en chaotisch en het stinkt er naar pies. Blijkbaar wen je daar snel aan, want vandaag rook ik het niet eens meer. Gisteren met 3 andere vrijwilligers pasta gemaakt en een super gezellige avond gehad. Wat een humor heeft iedereen. Erg gezellige meiden allemaal.

Vandaag zijn we met de gehandicapte kinderen naar het zwembad geweest. Op dinsdag gebeurt dat vaak met de gehandicapte kinderen en op donderdag met de oudste van de andere kinderen. Ook dan voel je je nuttig en dat is harstikke leuk. De kinderen genieten ervan (en wij ook). Wel verbrand trouwens, want het is hier heerlijk weer. S’ avonds kan het wel te keer gaan. Flinke onweersbuien! Daardoor hadden we van de week geen stroom meer. Die wordt dan blijkbaar afgesloten, omdat er hier geen bliksemafleiders zijn. Pas de volgende avond hadden we weer stroom.

Oeganda is een prachtig land. Zover ik dat nu gezien heb in ieder geval. Heeeeerlijk fruit en groenten voor weinig (heule grote avocado’s!). Die je op fantastische marktjes kan kopen. (de mensen vinden het niet echt leuk als je een foto maakt dus helaas nog niet gelukt) Ook vlakbij het vrijwilligershuis is een marktje, daar hebben we vanmiddag een rolex gehaald (een Ciabatta/pannenkoek met ui, paprika met daarin een geklutst ei met groenten). Toen we door dat marktje liepen had ik weer het gevoel in een docu te lopen, geweldig. Het is om de hoek en je kunt er makkelijk alleen lopen. Daar ga ik vast nog vaker wat halen.